مرثیه

یک رعد و برق تازه جان افتاد گلگون

تکبیر گفت و ناگهان افتاد گلگون

آذرخش

ای خوش آن‌روزی که از باروی یارم سر زنم

یک نفس آیینه گردانی کنم پرپر زنم

تردید

 

پر از ابهام می‌گردم پر از آشوب و اندیشم

چرا تنها منم افتاده در گرداب تشویشم؟

چرا تنها منم افتاده بر دامان این صحرا

پیاپی عقرب صحرای سوزان می‌زند نیشم