شمع جانسوز

 

در آن‌جا جا نمازی آشنا بود

هنوز آغشته با بوی دعا بود

گلبرگ شقایق

مانند گلبرگ شقایق داغ بر رفت

از بین آتش پر کشید و شعله‌ور رفت 

خورشید در دل

 

هرچند گاهی رو به دریا دیده‌ام خود را

در چشم‌های چشمه تنها دیده‌ام خودرا

آتشفشان

فدای دست و بازوتان پلنگان غرور آباد

علمدار علم‌هایی که از بازوی ما افتاد

غریو رود هامون سال‌ها خاموش و مدفون است

کدامین رعد و برق از چشم توفان می‌شود آزاد

داغ‌ هجران

پر گشود از کوه بابا یک پرستوی دگر

خاطراتی از زمستان برد آنسوی دگر

بال گلگون داشت در هنگام پرواز بلند

آسمان پر بود از فریاد "یاهو"ی دگر

خسران

خشم رخ زرد، نگر! شهر پریسا آتش!

موج در موج عطش! صاعقه! هر جا آتش!

مرثیه

یک رعد و برق تازه جان افتاد گلگون

تکبیر گفت و ناگهان افتاد گلگون

آذرخش

ای خوش آن‌روزی که از باروی یارم سر زنم

یک نفس آیینه گردانی کنم پرپر زنم

تردید

 

پر از ابهام می‌گردم پر از آشوب و اندیشم

چرا تنها منم افتاده در گرداب تشویشم؟

چرا تنها منم افتاده بر دامان این صحرا

پیاپی عقرب صحرای سوزان می‌زند نیشم